Chrysostomos of 100 dagen - deel 1

Hey hoi
Clyde here

Na lang wachten en veel plannen kwam onze 100 dagen week dichterbij. Elke dinsdagmiddag was er een vergadering op school met alle zesde en zevende jaren. We hebben veel gepraat en veel idee's besproken. Natuurlijk ging de tijd traag vooruit, maar uiteindelijk. Na lang wachten was het zover! Honderd dagen stond voor de deur!!!


Zoals ik al eerder zei hadden wij een hele week 100 dagen, dit wil zeggen dat wij een hele week een beetje feest vierde en verkleed naar school kwamen, daarom ga ik alles dag per dag vertellen!

Maandag 19 februari 2018 - leger

Er was één persoon die echt elke vergadering zeurde voor een hele week verkleed naar school te komen. Zo sprongen wij, zesde jaren en zevende jaren, er extra uit. Na een enige tijd erover hebben nagedacht zei dan toch iedereen toe, maar in onze klas was er al een heel protest aan de gang. Vele zagen het niet zitten om een hele week verkleed te komen en vonden het maar niets. Ze vonden die één dag al erg.

Mijn outfit

Ik heb mijn vaders oude legerjas genomen, heb een zwarte broek aangedaan en mijn Timberlands. Ik heb nog een passende trui onderaan gedaan en mijn vaders legerriem. Ik tekende twee strepen op mijn gezicht en was klaar voor de dag. Ik pikte een vriendin van me op en reed naar school, waarna we vol moed de school binnen stapte.

Eerste dag

Tot onze grote verbazing was niemand anders die binnen stond verkleed. Enkel wij twee! Meteen trok een gevoel van schaamte over ons heen, waarna we toch even rond keken. ZELFS DE JONGEN DIE ER ZOWAT VOOR SMEEKTE WAS NIET EENS VERKLEED!!! Toen werd ik even boos, omdat we dachten dat we waar met twee waren verkleed. Mijn moed zakte in mijn schoenen toen ook Bonnie niet verkleed de schoolpoort kwam binnen gestapt. Al snel volgde enkele vrienden en vriendinnen van ons die ook verkleed waren en stonden we uiteindelijk met 7 mensen die een beetje tot goed verkleed waren te wachten op de bel. 

Natuurlijk kon ik Bonnie er niet zo gemakkelijk mee laten weg komen, dus heb ik op haar gezicht twee fel zwarte strepen getekend. Ik heb de riem van mijn vader rond haar middel geslagen en gelukkig kwam ze in de namiddag terug met betere schoenen.

We lieten ons niet tegen houden door de rest. Wij zouden plezier maken vandaag of we nu mochten of niet! De voormiddag ging snel voorbij, met vele complimenten van leerkrachten en een hele wandeling door mijn stad. Er was blijkbaar een toneel gepland over de VDAB en niemand was hierover ingelicht. Slechter moment kon men niet kiezen. Ze waren blij dat toch enkele leerlingen waren verkleed. In de voormiddag hadden we ook afgesproken welke lessen we zouden storen en daar kwam Engels, Frans en een stagair uit.

Na de middag, het eerste les uur hadden we alles al klaarstaan. We hadden namelijk afgesproken dat iemand in de les onverwachts de muziek zou opzetten en dat ineens iedereen begon te dansen. De les was rustig bezig en we hadden veel gelachen, waarna ineens de muziek opsprong. Meteen sprong ik gelijk met de rest recht en begonnen we mee te dansen op de vrolijke deuntjes van de macarena. Niet iedereen stond recht, maar genoeg leerlingen om te stoppen met les geven. Onze leerkracht Engels vond het hilarisch en was zelfs op de gang gaan kijken of er nog mensen waren om ons bezig te kunnen zien. Ik heb het dan ook gefilmd als herinneringen voor later. Achteraf heeft hij nog een foto gemaakt van de verkleedde personen met mijn Instax mini 8. Nog steeds veel liefde voor deze camera! Deze foto heb ik nu in mijn fotoalbum zitten, dankzij mijn liefste schat voor het geven van de spulletjes.

Hierna wouden we storen met de connemara bij de stagair, maar aangezien zij overduidelijk met het verkeerde been uit bed was gestapt, hebben we deze plannen maar gecanceld. Daardoor hebben we dit liedje maar bij de les Frans opgezet. De zwangere vrouw had overduidelijk last van erge moodswings en wij duidelijk van een saai 8ste lesuur Frans. Ze begon meteen al onze gsm af te nemen, zodat we er niet op kunnen in de les, dankzij enkele die de term subtiel niet kennen. Dit leverde een nu-of-nooit momentje op. Snel zette ik de muziek op en begon iedereen met een zakdoekje te zwaaien.

De vrouw kon me eerst echt doodschieten met haar ogen, maar omdat het een Frans liedje en het 100 week was, zag ze het door de vingers. Ook het feit dat ik vermelde dat we dit ook onder andere lessen hebben gedaan en de leerkrachten hiermee wel konden lachen, heeft veel gedaan. Wat ik dus al zei; mood swings!

Uiteindelijk heb ik alle herinneringen van deze dag mooi opgeslagen en kan ik ze nog altijd terug kijken. Op naar morgen!

XOXO
Clyde